Geschenken

“Dat potje rabarberjam, dat je me vorig jaar gegeven hebt, dat heb ik weggegooid. Er zaten van die vreemde stukjes in. Ik vertrouwde het niet!” Die stukjes, dat was gember. Dat smaakte dus vreemd. Ik had dat moeten zeggen, of op het etiket moeten schrijven. Zonde, dat het weggegooid is, vond ik. Dit voelt niet goed. Een aardigheidje wordt zomaar ongemak, en soms nog erger. Hoe blijf je daarin overeind, als gever en als ontvanger. Hoe houden we het, met alle verschillen van smaak die we hebben, toch aardig onder elkaar.

Ik breng graag iets mee. Iets eenvoudigs, iets voedzaams. Vruchten, een potje jam, honing, eieren van eigen leg. Met soms iets vreemds. Ook uit mijn geestelijke en spirituele keuken. Een artikel dat aanspreekt wordt gekopieerd. Een mooi boek wordt doorgegeven. Het moet gedeeld en over gesproken worden. We smullen.

Zo kreeg ik deze zomer van iemand het boek van Nico Dros, de sprekende slang. Het gaat over het leven en het geloof, over de kerk en kerkscheuringen in het Texelse Oosterend. Over het spreken van de slang uit Genesis 2. Was dat historisch waar gebeurd? In Oosterend wel. De slang zette mensen in de kerk tegen elkaar op en zaaide verdeeldheid. Ds. Buskes was er predikant. Hij maakte mee dat mensen recht tegenover elkaar kwamen te staan en - zo gelovig als ze waren - helemaal niets meer met elkaar te maken wilden hebben. De kerk werd een verdeeld en ziek lichaam. In 1926 besloot Buskes naar Amsterdam te gaan en nam afscheid van Oosterend. Iedereen zat te janken. Iemand zei, toen hij de dominee een hand gaf: “Dominee, u bent een ziek kind des Heeren en u zult in uw leven nog veel bittere medicijnen te slikken krijgen”. Buskes zei hierop: “Ik zal het met gelatenheid doen”. Men veroordeelde elkaar. Het werd voor iedereen een bittere pil, omdat verdraagzaamheid ver te zoeken was. Zo ging dat. Vroeger. De weg naar genezing was lang.

Na verloop van tijd vroegen mensen in de verschillende kerken zich af: waar ging het eigenlijk over? Over te zure rabarber? Over vreemde stukjes die niet te vertrouwen zijn? Over een slang die wel of niet daadwerkelijk, historisch waar gebeurd, gesproken had? Zonde, toch?
Laten we wijzer zijn.
Laten we met elkaar spreken over wat er werkelijk toe doet, en elkaar nieuwe hoop en vertrouwen schenken.