Goed jarig zijn

We kijken onze ogen uit, op de 75-ste verjaardag van mijn vriendin. De kunstwerken die zij de jaren door gemaakt heeft, staan uitgestald in de feestzaal. Deze dag is haar tijd om te delen. Ze laat zien wat er is. Ze nodigt iedereen uit om iets van haar mee te nemen. Niet alleen van wat zij maakte, maar ook van haar verzamelde levenswijsheid. Ze vat die kort samen. Het eerste is, dat de vrijheid van de wolf, de dood van het lam is. En het andere, dat ieder mens recht heeft op zelfbeschikking, ook bij het oud worden. Kort, vurig en krachtig wordt het neergezet.

We eten van de overvloedig aangedragen lekkernijen. Op deze dag zijn er geen wolven. Er zijn vriendinnen. Ik geniet van de gesprekken en van haar kunst. Ze wijst me een rood vlammend Pinkstervuur dat ze gekleid heeft. Het past bij mij, zegt ze. Dus gaat het mee naar huis. Ik zet het thuis op mijn tafeltje in de hal te branden.

Een paar dagen later stuurt ze een mail, met deze gelijkenis van de Braziliaanse theoloog Ruben Alves. Er was eens een lam dat had gehoord dat wolven onbetrouwbare, wrede en vraatzuchtige dieren waren. Maar hij wilde niet oordelen zonder persoonlijke kennis van zaken. Dus schreef hij de wolf een brief om hem te vragen wat deze van dit soort beschuldigingen dacht. De wolf schreef een sympathieke brief terug. Hij liet weten dat wolven kuddedieren zijn. Goed voor elkaar en zorgvuldig met het milieu. Er gingen wel verhalen rond over de eetgewoonten van de wolf. Maar alleen op verhalen mag je toch niet oordelen? Het lam was diep onder de indruk en besloot de wolf een bezoek te brengen. Pas toen werd hem duidelijk dat de eetgewoonten van de wolf doorslaggevend zijn.

Regelmatig komen mensen, gevlucht voor de wolven, en hopend ergens een veilige plek te vinden, om hulp vragen. Zij doen bij ons, volgens hun gewoonte, de schoenen van hun voeten. Daarmee bezig verloor een vrouw in mijn hal haar evenwicht en stootte tegen het kunstwerk van vuur. Een vlam brak en viel op de grond. Grote schrik. Gebroken vuur.

Ik hoorde de scherven spreken: al word je gebroken, wees niet bang. Je zult zijn die je bent. Pas op voor de wolf. En: lang zul je leven!