We hebben vakantie en wilden eropuit. Thuis had zich wel een
aantal klussen opgestapeld: behalve allerlei geregel voor onze verhuizing naar
Den Helder - opruimen en inpakken hier, verven en opknappen van het huis daar –
moest er een liturgie gemaakt worden. Er waren een paar mensen die op een
bezoek van mij wachtten. Ook mijn man kon niet weg: er moesten zaken met vluchtelingenwerk
geregeld en verslagen gemaakt worden. En onze kinderen meldden zich. De één had
een feestje, de ander een klus voor vader, en onze kleinkinderen in Nijmegen:
moesten die geen aandacht? Daarom werd er wat met vrije dagen geschoven. Ons
plan was te fietsen langs de Maas, van monding naar bron. Ineens kwam Nijmegen nadrukkelijk
in beeld: was dat niet de Maas? Er werden grenzen verlegd. Grenzen tussen
vakantie hebben en werken.
Er zijn allerlei grenzen. Soms worden die scherp getrokken.
Soms zijn ze vaag. Er zijn grenzen tussen verschillende kerken en “geloven”. “Van
welke geloof bent u eigenlijk?” vroeg iemand mij, die hoorde dat ik dominee
was. Ik zei: “Van het christelijk geloof ”. Hij vroeg: ”Is dat iets
gereformeerds?” Hij bleek helemaal niet thuis te zijn in de wereld van geloven.
Hij noemde zich een atheïst. Geloof zag hij als bron van oorlog en narigheid. Hij
wilde er niets mee te maken hebben en hoefde er ook niets over te weten. Ook
niet van mij. Het voelde ongemakkelijk.
Voor mij is “geloven” een zoeken naar de bron, en het weten
van de monding. Het gaat over het begin en eind van je levensweg, over dragende
grond, over licht en donker, en over de beweging, waarin wij opgenomen zijn en
vrede kunnen vinden. Het gaat ook over oorlog en narigheid, en hoe wij dat
zullen overwinnen. Het gaat over
grenzen, en over grenzen gaan om de ander te ontmoeten en jezelf te leren
kennen. Het gaat eigenlijk over alles.
Den Helder is voor mij een nieuw en een ander werkgebied.
Het is niet te vergelijken met Westfriesland en toch blijft veel hetzelfde. Ook
daar: verstokte (on)gelovigen, die geen grens over willen. En vluchtelingen die
in de bureaucratische rompslomp verstrikt raken en geen plek vinden. Maar
steeds weer zijn er mensen, die grensverleggend bezig willen blijven.
Posts
