 |
| foto: Eric van der Eijk |
Pastoor Paul
Vlaar met zijn slanke, oprijzende gestalte en ik, we stonden op zondagmorgen 19 augustus jl. als wat en half wat voor een kleine duizend
mensen in de Kathedraal op Willemsoord, in een kerkdienst van de Helderse
Visserijdagen. Ik vroeg:“Hoe moet het nu met de microfoon, als we in
samenspraak de zegen geven?” Pastoor Paul zei: “Ik ga wel wat door de knieën,
en jij rekt je gewoon wat op!”
Het was een bijzonder gebeuren. Pastoor Paul hield de preek. Met enkele anekdotes en een persoonlijk verhaal, over vissen. Dat het onze roeping is om vissers van mensen te zijn. De kerken worden leger. We gooien onze netten wel uit maar er wordt weinig of niets gevangen. Dan moet je – zegt Jezus – de diepte zoeken. En het over een andere boeg gooien. Wees op mensen betrokken en creatief.
En hij vertelde hoe twee jaar geleden Nederland, doordat zij in de finale kwam van het Wereldkampioenschap voetballen, oranje kleurde. En dat door zijn betrokkenheid ook zijn toga die zondag oranje werd, en er een doel op het altaar kwam, en hij in de kerk, de aftrap deed. Dat alles deed hij, vanuit zijn roeping, als visser van mensen. Om mensen te vangen, en te boeien voor het evangelie. Maar hij werd geschorst, zonder dat er een gesprek was geweest, zonder dat hem gevraagd werd naar zijn beweegredenen. “Toen brak er iets in mij”, zei Pastoor Paul. En wij voelden de pijn, zijn pijn, en onze eigen pijn, het gebroken worden doordat mensen je zomaar hard kunnen laten vallen…Mensen met wie je nauw samenwerkt. Van wie je het niet verwacht.
Daar stond hij: pastoor Paul. Nu ook vlootaalmoezenier
in Den Helder. Een mens uit één stuk. Gebroken, geheeld, opgestaan. Hij wist
alle aandacht te vangen, en oogstte na de preek een spontaan applaus. Heel wat
en half wat: we hadden veel met elkaar te delen, en wisten van de zegen, van
God die boven en onder ons is, die ons omringt en draagt, die met ons meegaat
om de diepte te zoeken, om creatief te zijn, en vooral ook: om vanuit de
verzoening te leven.
Het was een bijzonder gebeuren. Pastoor Paul hield de preek. Met enkele anekdotes en een persoonlijk verhaal, over vissen. Dat het onze roeping is om vissers van mensen te zijn. De kerken worden leger. We gooien onze netten wel uit maar er wordt weinig of niets gevangen. Dan moet je – zegt Jezus – de diepte zoeken. En het over een andere boeg gooien. Wees op mensen betrokken en creatief.
En hij vertelde hoe twee jaar geleden Nederland, doordat zij in de finale kwam van het Wereldkampioenschap voetballen, oranje kleurde. En dat door zijn betrokkenheid ook zijn toga die zondag oranje werd, en er een doel op het altaar kwam, en hij in de kerk, de aftrap deed. Dat alles deed hij, vanuit zijn roeping, als visser van mensen. Om mensen te vangen, en te boeien voor het evangelie. Maar hij werd geschorst, zonder dat er een gesprek was geweest, zonder dat hem gevraagd werd naar zijn beweegredenen. “Toen brak er iets in mij”, zei Pastoor Paul. En wij voelden de pijn, zijn pijn, en onze eigen pijn, het gebroken worden doordat mensen je zomaar hard kunnen laten vallen…Mensen met wie je nauw samenwerkt. Van wie je het niet verwacht.
Posts
