Schaduwen van licht en donker

Van 9 tot 16 juni zijn wij in het Ecodorp Sieben Linden in Duitsland. Enige indrukken vanuit dit dorp.

Inspirerend is het,  de creatieve vormen waarmee in de groep gewerkt wordt.  Zo was er het forum: de groep zit in een kring, en één mag het midden, het podium betreden om in twee minuten zijn/haar verhaal te doen.  
 

Onze gedachten van het forum waren even bij thuis: het licht van de vuurtoren van Den Helder,  en hoe haar “schijnbewegingen” zijn. Vier keer zwenkt het langs, daarna is het vijf seconden donker  en dan komt het weer vier keer. De vuurtoren is een symbool van thuiskomen voor de Den Heldernaren. Niemand heeft het over lichtvervuiling. Met windmolens is het tegenovergestelde: dan zeggen mensen last te hebben van de slagschaduw, en gebruiken het als argument om geen windenergie te willen.

Hier in Sieben Linden is er geen straatverlichting.  ’s Nachts lichten de sterren daardoor mooi helder op.  Richtingwijzers aan de donkere hemel zijn zij, net als de vuurtoren. Wie de taal van deze lichten verstaat, weet waar hij is.

In de gesprekken over ecologie gaat het vaak over “licht”. Eén van deelnemers, Eeva Schnellman uit Finland  woont op de grens van de noordpoolcirkel. Zij sprak over de Finse architect Alvo Aalto. Zij woont in een huis, dat door hem ontworpen is. Hoe het licht naar binnen valt en zich op de muur laat zien. Zij wil niets aan de wand hangen, om zich te kunnen verwonderen  over het spel van  schaduwen, en van licht en donker.    

In de gesprekken gaat het toch vooral over licht; harmonie, dank, liefde, de overvloedige gaven van de natuur. Weinig over donker: ons persoonlijk leed, de zorgen, de ziekten, de grote vloed van de Elbe, zo’n 40 km hier vandaan. Er wordt  niet over gesproken. We leven hier in een door mensen geschapen  paradijs, ver van de boze wereld.   En we sluiten de dag af met een lied, en we zingen het met droge ogen:
‘The river is flowing,  flowing and growing, the river is flowing back to the sea. Mother earth is carrying me, her child I will always be – back to the sea.’

In Wittenberge, waar we zondag waren, staat de mensen - nu nog - het water van de rivier tot aan de lippen.  

Ökodorf Sieben Linden, 11 juni 2013

Toevallig vakantie geluk

Maandag 3 juni jl. reisden Wim en ik met een vol bepakte fiets met de trein naar Rostock – een stad aan de Oostzee in Duitsland, ten noorden van Berlijn. Drie keer moesten we overstappen: in Amsterdam, Osnabrück en in Hamburg. De laatste overstap was in de late middag, in de drukke spits. Maar wonderwel lukte het om op de juiste tijd op de goede plek op het perron te staan, zodat fiets, bagage en wijzelf in de trein konden komen.  Het liep als een trein, helemaal tot Rostock.

 Dinsdag 4 juni  begonnen we de fietstocht naar het zuiden, de Hof Uhlenkrug van Longo Mai in Finkental. De route was gevonden op internet. En we kochten een kaart in Rostock. Ja, er waren tegenvallers: een zogenaamde fietsroute blijkt toch over een drukke - voor fietsers levensgevaarlijke - weg te gaan. Op goed geluk kozen we een alternatief. En dat bleek  wonderlijk mooi uit te pakken: door bossen, over onverharde en toch nog begaanbare wegen, en langs heidevelden. We zien reeën en slangen, nog geen beren. We horen hoog in de lucht steeds weer de leeuwerik en zijn gelukkig.

En dan het weer. Elke dag wordt het nieuws beheerst door de catastrofe van hoogwater in  Donau en Elbe. In het zuiden van Duitsland regent het. En wij hebben elke dag opnieuw een heerlijke zon met een frisse wind.

De huisvesting  moest elke dag worden gezocht. We vonden het via het Toeristen info bureau, en dachten verder ook met Internet een plek te vinden. Het lukte niet altijd om met onze lap-top verbinding te krijgen.  En het toeristenbureau bleek vaak gesloten, als wij voor de deur stonden. En steeds was er een  weggetje: we vonden een folder met een goed adres, er hing een lijstje met B&B adressen. We vonden wat we nodig hadden.

Zaterdag staken we in Wittenberge de grote watervloed van de Elbe over, om naar ons afgesproken adres in Beuster (Seehausen) te gaan: een huisje dat klein en kwetsbaar aan de Elbedijk lag. De sfeer in de hele regio was erg gespannen. Mensen kwamen naar de dijk: kijken hoe hoog het water stond. De vraag was: hoe zal het  verder stijgen? Dinsdag werd de hoogste waterstand in Wittenberge verwacht. Honden blaften, paarden hinnikten en draafden onrustig door de wei. Maar de boeren zagen wij “gewoon” aan het werk: gras maaien, hooi schudden en het land bemesten. Hoe zei M. Luther het: “Als morgen de wereld vergaat, plant vandaag nog een appelboom”. Leef in het nu, en doe wat je moet doen.

Een vreemde tocht. Geluk en spanning. Het ervaren van de machteloosheid van een mens tegenover de grote vloed. En toch tot het eind de strijd ermee aangaan. Tot het eind zakken met zand blijven vullen, met ‘alle hands aan dek’ om de dijk te verstevigen en te verhogen.

Doen wat je kunt doen.

Samenwerken, op hoop van zegen.